Sąd Rejonowy w Warszawie (Wydz. VIII Gospodarczy) 18 marca b.r. orzekł w swoim postanowieniu, że udziela zabezpieczenia dla przedsiębiorców, którzy zaciągnęli kredyt we frankach szwajcarskich. Postanowienie dotyczy wspólników spółki cywilnej. Postanowienie wydane przez Sąd w I instancji wskazywało, że roszczenia powodów są zasadne. Sąd jednocześnie stwierdził, że powodowie nie wykazali interesu prawnego w kwestii udzielenia zabezpieczenia. Natomiast Sąd II instancji orzekł, że interes prawny ma miejsce i wyrok ten wyraźnie uzasadnił.
Stroną sprawy jest mBank S.A. Powodowie uważają, że umowa zawarta z mBankiem jest nieważna. Kredyt z założenia dotyczył finansowania bieżącej działalności przedsiębiorców. Sąd udzielił powodom zabezpieczenia w sprawie ustalenia nieważności zawartej umowy kredytowej.
Sąd wstrzymał obowiązek płacenia przez powodów rat kredytu frankowego w takiej wysokości i czasie, jak to zostało określone w umowie z bankiem. Wstrzymanie obowiązku płacenia rat wchodzi z dniem ogłoszenia postanowienia. Sąd zakazał również pozwanemu złożenia oświadczenia, które stanowi o wypowiedzeniu przez bank umowy danemu przedsiębiorcy. Sąd zakazał pozwanemu przekazywania informacji do BIK z powodu nie płacenia rat przez powodów. Bank nie może również informować w tej sprawie Związku Banków Polskich, które prowadzą system – Bankowy Rejestr.
Sąd wydając orzeczenie w tej sprawie odniósł się do art. 755 § 1 k.p.c. Na tej podstawie udzielił powodom zabezpieczenia, które, zdaniem Sądu, jest optymalnym rozwiązaniem, szczególnie gdy chodzi o nie przekazywanie przez Bank informacji do Biura Informacji Kredytowej. Wydając orzeczenie w tej sprawie Sąd unormował prawa i obowiązki pozwanego i powodów na czas postępowania sądowego. Sąd na podstawie art. 730[1] § 1 k.p.c. udzielił zabezpieczenia powodom, wskazując na duże prawdopodobieństwo dochodzonego przez nich roszczenia.
Zdaniem Sądu uzasadnienia powodów są wysoce prawdopodobne w odniesieniu do roszczenia do uznania umowy kredytowej z bankiem za nieważną. Sąd uznał, że argumentacja pełnomocnika powodów jest zasadna, tzn. umowa kredytowa z powodu niezgodności z art. 69 ustawy Prawo bankowe jest nieważna. Sąd wskazał na przekroczenie granic świadczących o swobodzie umowy w myśl art. 353[1] k.c. Naruszona została równowaga kontraktowa. W umowie z bankiem stwierdza się wystąpienie cech instrumentów w postaci SWAP lub kontraktu CFD.
Interesujące jest również to, że zdaniem Sądu w umowie kredytowej występują klauzule abuzywne, które naruszają prawa konsumentów. Ma to bezpośrednie przełożenie na badanie zasadności postanowień wynikających z umowy kredytu, który był indeksowany w odniesieniu do kursu franka szwajcarskiego, a nie polskiego złotego. Podstawą prawną tej interpretacji jest art. 58 k.c., zgodnie z którym stroną postępowania jest powód (przedsiębiorca).
W opinii Sądu powodowie słusznie wykazali, że istnieje interes prawny w kwestii o udzielenie zabezpieczenia. Sąd uznał, że dalsze płacenie przez powodów rat wynikających z zawartej z bankiem umowy kredytowej doprowadziłoby do bezpodstawnego finansowego obciążenia powodów i wzbogacenia się strony pozwanej (mBanku).
To niesłusznie zwiększyłoby skalę przyszłych rozliczeń pomiędzy powodami i pozwanym. W przypadku uznania umowy kredytu za nieważną skala tych rozliczeń jest bezprawna. W interesie strony powodowej nie leży dalsza spłata rat kredytu, który indeksowany jest w CHF. Uzasadnione jest staranie się powoda do stwierdzenia nieważności umowy. Sąd uznał uprawdopodobnienie żądanego przez powoda roszczenia do zabezpieczenia kredytu.
Jeżeli Sąd ostatecznie orzeknie nieważność umowy kredytu, powód nie będzie ponosił zobowiązania do płacenia rat. Może nawet sformułować roszczenie, w którym domaga się zwrotu niesłusznie pobranych środków na spłatę kredytu.
Frankowicze przedsiębiorcy odnoszą sukcesy w sądach poprzez prawne podważenie zasadności umowy kredytowej zawartej z bankiem. Każdy kredytobiorca frankowy, który prowadzi działalność gospodarczą, nie jest konsumentem i nie posiada w związku z tym takich uprawnień.
Jedynym wyjątkiem jest sytuacja, gdy przedsiębiorca z pobranego kredytu finansował działania nie związane z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą. Podważenie umowy kredytowej w CHF to wykazanie jej nieważności przed sądem. Przedsiębiorcy mogą powoływać się na takie podstawy prawne, jak przesłanki wynikające z art. 58 k.c. Umowa jest też niezgodna z art. 69 ustawy Prawo bankowe oraz narusza granice swobody umów w myśl art. 353[1] k.c.
Bądź na bieżąco! Dołącz do społeczności na Facebook lub Twitter
