Pytania na rozprawach Frankowiczów – jak się przygotować do rozprawy?

Każda osoba, która posiada kredyt denominowany lub indeksowany do szwajcarskiego franka (CHF) i rozważa podjęcie kroków prawnych przeciwko instytucji finansowej, z którą zawarła umowę kredytową, musi być świadoma konieczności osobistego zaangażowania w proces sądowy. Decyzja o złożeniu pozwu przeciwko bankowi jest znaczącym krokiem, który może prowadzić do konieczności stawienia się przed sądem i uczestniczenia w rozprawie jako strona postępowania. Jest to moment, w którym sąd dokładnie przeanalizuje okoliczności zawarcia umowy kredytowej oraz argumenty obu stron dotyczące spornych kwestii.

Adekwatne przygotowanie się do rozprawy sądowej jest kluczowe dla skutecznego przedstawienia swoich argumentów i obrony swoich praw. Przygotowanie merytoryczne obejmuje dokładne zrozumienie zarówno szczegółów swojej umowy kredytowej, jak i przepisów prawa, które mogą mieć zastosowanie w danej sprawie. Ważne jest, aby zebrać wszelkie dostępne dowody, dokumenty i korespondencję z bankiem, które mogą być wykorzystane do poparcia swoich twierdzeń.

Przygotowanie psychiczne jest równie ważne, ponieważ proces sądowy może być źródłem stresu i niepewności. Zrozumienie przebiegu rozprawy, potencjalnych pytań, które mogą paść ze strony sądu, jak i sposobu ich adresowania, może znacznie przyczynić się do obniżenia poziomu stresu i zwiększenia pewności siebie podczas wystąpień sądowych.

Konsultacja z pełnomocnikiem prawnym przed rozprawą jest nieoceniona w celu opracowania skutecznej strategii procesowej. Omówienie potencjalnych pytań, które mogą paść podczas rozprawy, oraz przygotowanie odpowiedzi na nie, pozwala lepiej zrozumieć oczekiwania sądu i adekwatnie się do nich przygotować. Pełnomocnik prawny może również pomóc w zidentyfikowaniu kluczowych argumentów i dowodów, które należy przedstawić, oraz w udzieleniu porad dotyczących zachowania się w sądzie, aby zapewnić jak najbardziej korzystne wrażenie. Przed sądem trzeba zawsze zeznawać rzeczowo, spokojnie oraz zgodnie z prawdą, a przede wszystkim nie dać się ponieść emocjom.

Przygotowanie do udziału w rozprawie

Udział w rozprawie powinien być poprzedzony konsultacją z prawnikiem reprezentującym kredytobiorcę frankowego. Podczas spotkania bezpośredniego, lub za pomocą telefonu albo komunikatorów, można omówić pytania, jakie mogą paść ze strony pełnomocnika banku lub sądu. Przy tym warto pamiętać, że stronie przeciwnej będzie zależało, aby wykazać sprzeczności w zeznaniach lub wyprowadzić kredytobiorcę z równowagi. Z tego względu, każdą wątpliwość warto wcześniej przedyskutować ze swoim pełnomocnikiem, tak aby nie dać się wmanewrować w pułapkę.

Wizyta w sądzie wiąże się dla większości osób z ogromnym stresem. Dobrze przy tym mieć świadomość, że po naszej stronie stoi profesjonalny pełnomocnik, który w razie potrzeby zareaguje na pytania niezwiązane bezpośrednio ze sprawą, domagając się ich uchylenia.

Gorszą wiadomością jest to, że prawnik będzie jedyną przychylną nam osobą podczas rozprawy. Zarówno sąd, jak i pełnomocnik banku mogą natomiast stawiać pytania niewygodne i podchwytliwe.

Na wizytę w sądzie trzeba w celach identyfikacyjnych przygotować dowód osobisty. W sądzie obowiązuje schludny strój. Na rozprawę trzeba zgłosić się punktualnie, a przed wejściem na salę sądową wyłączyć lub wyciszyć telefon komórkowy.

W trakcie przesłuchania należy zwracać się do składu sędziowskiego „Wysoki Sądzie” i udzielać odpowiedzi na stojąco. Wypowiadać się można wyłącznie jeśli sąd udzieli nam głosu.

Jak przebiega rozprawa z udziałem kredytobiorcy?

Rozprawa z udziałem kredytobiorcy rozpoczyna się od potwierdzenia przez sąd tożsamości powoda. W tym celu konieczne jest przedłożenie do wglądu dowodu osobistego. Następnie, zeznający zostaje pouczony o konieczności składania prawdziwych zeznań i konsekwencjach poświadczenia nieprawdy.

Kolejnym etapem jest przejście do pytań, które w pierwszej kolejności kieruje przewodniczący składu sędziowskiego. Sędzia może także przedstawić do wglądu dokumenty zgromadzone w toku postępowania, prosząc o potwierdzenie ich autentyczności.

Pytania zadawane przez sędziego mają pomóc w ustaleniu stanu faktycznego.

Dotyczą one głównie okoliczności zawarcia umowy kredytowej, począwszy od wizyty w placówce banku lub w biurze pośrednika kredytowego. Pytania mogą mieć różny stopień szczegółowości, co zależy bezpośrednio od sędziego prowadzącego sprawę.

Sędzia będzie dążył do ustalenia jak wyglądał proces decyzyjny, tj. czy kredytobiorca zamierzał od początku zaciągnąć kredyt we franku szwajcarskim, czy został do tego nakłoniony przez pracownika banku, bądź doradcę.

W dalszej kolejności sąd bada jak wyglądał proces informacyjny, czy kredytobiorca został właściwie poinformowany o ryzyku wiążącym się z tego rodzaju produktami bankowymi.

Sędzia może również dociekać czy kredytobiorca miał możliwość negocjowania umowy, czy przeczytał wszystkie dokumenty kredytowe i był w pełni świadomy na jaki produkt się decyduje.

Sąd z pewnością będzie także zainteresowany poziomem i profilem wykształcenia kredytobiorcy oraz miejscem zatrudnienia w momencie podpisywania umowy.

Należy się również spodziewać pytań dotyczących ewentualnego prowadzenia przez kredytobiorcę działalności gospodarczej lub wynajmowania nieruchomości zakupionej ze środków pochodzących z kredytu.

Sprawdź: Unieważnienie kredytu we frankach – Instrukcja dla frankowiczów.

Po pytaniach zadanych przez sędziego, prawo do zadania własnych pytań przysługuje pełnomocnikowi banku. Można się spodziewać, że pytania będą koncentrować się wokół kwestii świadomości kredytobiorcy co do ryzyka kursowego i jego wiedzy na temat kursów walutowych.

Pełnomocnikom banków może zależeć na podważeniu przysługującego kredytobiorcy statusu konsumenta, stąd mogą pojawić się pytania o ewentualne prowadzenie działalności gospodarczej lub wynajmowanie zakupionego na kredyt lokalu.

Podczas rozprawy sąd może zadać pytanie czy kredytobiorca domaga się unieważnienia umowy oraz czy jest świadomy skutków prawnych takiej decyzji.

Warto przy tym pamiętać, że unieważnienie umowy jest rozwiązaniem korzystnym dla kredytobiorcy, a jednym z jego skutków jest konieczność rozliczenia się z bankiem (bank zwraca wpłacone raty i opłaty wniesione tytułem kredytu, a kredytobiorca musi oddać pożyczony kapitał).

Najczęściej zadawane pytania na rozprawie frankowej

Katalog pytań, jakie mogą paść na rozprawie frankowej, nie jest zamknięty. Wszystko zależy od indywidualnej sytuacji kredytobiorcy, a także inwencji sędziego oraz pełnomocnika strony przeciwnej.

Warto jednak zapoznać się z najczęściej zadawanymi pytaniami na rozprawie sądowej w sprawie frankowej. Oto lista takich pytań:

• Kiedy umowa kredytowa została zawarta i w jakim celu? Czy był to cel mieszkaniowy?
• Czy zaciągnięcie kredytu było związane z prowadzeniem działalności gospodarczej? Czy w nieruchomości była prowadzona taka działalność?
• Czy zakupiona na kredyt nieruchomość była wynajmowana i przez jaki okres?
• Jakie wykształcenie posiada kredytobiorca?
• Gdzie zatrudniony był w momencie zawierania kredytu?
• W jaki sposób kredytobiorca dowiedział się o produkcie w postaci kredytu denominowanego/indeksowanego do CHF? Czy dowiedział się o nim podczas wizyty w placówce banku, czy w biurze pośrednika kredytowego, albo w inny sposób?
• Jakie były powody decyzji o zaciągnięciu kredytu w CHF, a nie w złotówkach?
• Czy kredytobiorca miał zdolność kredytową w PLN?
• Czy wnioskował o kredyt złotówkowy?
• Czy zawierał wcześniej jakieś umowy kredytowe, w tym w CHF?
• Ile było wizyt w placówce banku przed podpisaniem umowy i jak one przebiegały? Czy pracownicy banku informowali szczegółowo o istotnych cechach kredytów powiązanych z CHF?
• Gdzie i kiedy została podpisana umowa kredytowa?
• Czy kredytobiorca miał możliwość zapoznania się z kompletem dokumentacji przed podpisaniem umowy (np. prosił o przekazanie do zapoznania wersji roboczej), czy też dokumenty były udostępnione dopiero w dniu podpisania umowy?
• Czy kredytobiorca przeczytał całą umowę kredytową przed jej podpisaniem?
• Czy była możliwość negocjowania warunków umowy, a jeśli tak to których?
• Czy zapisy umowy były dla kredytobiorcy zrozumiałe?
• Czy kredytobiorca podpisał oświadczenie o ryzyku kursowym? Czy zrozumiał treść oświadczenia i był świadomy istnienia takiego ryzyka?
• Czy osoby reprezentujące bank w sposób dostateczny wyjaśniły skutki podpisania umowy kredytu denominowanego/indeksowanego kursem CHF?
• Czy kredytobiorcy przedstawiano historyczne kursy CHF i za jaki okres? Czy wynikało z nich, że kurs waluty może znacząco wzrosnąć?
• Czy przedstawiono symulacje wysokości rat kredytowych w przypadku wzrostu kursu franka?
• Czy zaprezentowano porównanie kredytu we frankach z kredytem złotowym?
• Czy wyjaśniono jaki jest mechanizm przeliczania kredytu według kursu CHF, co to jest spread i dlaczego bank stosuje do przeliczeń kursy kupna i sprzedaży waluty?
• Czy kredytobiorca kwestionował jakieś zapisy umowy?
• W którym momencie zorientował się, że umowa jest wadliwa? Skąd dowiedział się o nieuczciwych postanowieniach zawartych w umowie?
• Czy wnioskował o spłatę kredytu bezpośrednio w CHF?
• Czy do umowy zawierane były aneksy?
• Ile wynosi aktualne saldo zadłużenia?

Podchwytliwe pytania do frankowiczów

Oprócz pytań o charakterze neutralnym, trzeba się przygotować na to, że część pytań może mieć podchwytliwy charakter.

Niewykluczone też, że sędzia bądź pełnomocnik banku będzie próbował wprowadzić nas w pułapkę. Poniżej kilka przykładów takich pytań wraz z najczęstszymi odpowiedziami jakich udzielają Frankowicze.

1. Dlaczego kredytobiorca wybrał kredyt w CHF, a nie w złotówkach?

• Do zawarcia takiego kredytu namawiał pracownik banku lub doradca kredytowy;
• Przedstawiciel banku od początku wiedział, że kredyt jest potrzebny na zakup nieruchomości za złotówki;
• Bank nie chciał udzielić kredytu w złotówkach we wnioskowanej kwocie, natomiast oferował taki kredyt w CHF;
• Brak zdolności kredytowej w złotówkach i jednocześnie zdolność w CHF;
• Doradca kredytowy poinformował, że w istocie będzie to kredyt złotówkowy (wypłacony i spłacany w PLN) tylko powiązany z kursem CHF;
• Przedstawiciel banku zapewniał, że jest to lepsza oferta od kredytu w PLN – raty kredytowe będą mniejsze, a w dodatku jest to produkt bezpieczny;
• Oferta kredytu w CHF została przyjęta, ze względu na zaufanie do banku, jako instytucji nadzorowanej przez państwo.

2. Kiedy kredytobiorca powziął wiedzę o wadliwości umowy kredytowej? Dlaczego zakwestionował ją po upływie 10 lat od momentu zawarcia?

• Kredyt był spłacany zgodnie z harmonogramem przedstawionym przez bank;
• Umowa nie była początkowo kwestionowana w obawie przed wypowiedzeniem jej przez bank;
• Po czasie okazało się, że kapitał do spłaty nie maleje – przeciwnie pomimo regularnej spłaty kwota zadłużenia w PLN przewyższa pierwotną kwotę kredytu;
• Kwota zadłużenia ulegała nieustannym zmianom, a bank decydował o tym jednostronnie;
• W mediach pojawiły się informacje, że umowy kredytów frankowych zawierają niedozwolone postanowienia i są niezgodne z prawem;
• Konsultacje z prawnikiem wykazały liczne wady prawne umowy kredytowej.

3. Czy kredytobiorca podpisał oświadczenie o ryzyku kursowym? Czy zrozumiał jego treść?

• Oświadczenie zostało przedłożone jako jeden z załączników do umowy kredytowej;
• Kredytobiorca przed podpisaniem zapoznał się z treścią oświadczenia i w miarę możliwości starał się go zrozumieć;
• Oświadczenie nie zostało uzupełnione dodatkowymi informacjami ze strony przedstawiciela banku na temat ryzyka walutowego;
• Dopiero z perspektywy czasu pojawiła się świadomość, że bank nie dopełnił należycie obowiązku informacyjnego i nie przestrzegł przed skalą ryzyka;
• Kredytobiorca nie był w stanie samodzielnie ocenić wysokości ryzyka związanego z zawarciem umowy kredytu indeksowanego/denominowanego do CHF;
• Ufał zapewnieniom przedstawiciela banku i zaprezentowanym symulacjom wskazującym na to, że CHF jest walutą bardzo stabilną, a produkt jest w pełni bezpieczny.

4. Czy kredytobiorca przeczytał wszystkie dokumenty kredytowe przed ich podpisaniem?

• Wszystkie dokumenty zostały przeczytane przed podpisaniem;
• Bank nie udostępnił wcześniej ich treści do konsultacji;
• Kredytobiorca starał się w miarę możliwości zrozumieć zapisy umowy i pozostałej dokumentacji;
• Obszerna dokumentacja przedłożona do podpisu (umowa, harmonogram, regulamin, oświadczenia) zawierały treści napisane skomplikowanym językiem.

5. Czy kredytobiorca wyjeżdżał za granicę lub dokonywał zakupu waluty w kantorze?

• Jak większość osób, kredytobiorca korzystał z kantoru wymiany walut, ale czynności tej nie można porównać do skomplikowanych mechanizmów stosowanych do przeliczania kredytu w umowach bankowych;
• Kredytobiorca nie posiadał wiedzy fachowej na temat historycznych notowań kursu CHF;
• Ufał zapewnieniom przedstawicieli banku, że CHF to waluta wyjątkowo stabilna.

6. Czy podpisując aneks do umowy zezwalający na spłatę kredytu w CHF (na podstawie tzw. ustawy antyspreadowej) kredytobiorca był świadomy zawartych w umowie klauzul abuzywnych?

• kredytobiorca przyjął w dobrej wierze propozycję aneksu przedstawioną przez bank;
• nie zastanawiał się wówczas nad abuzywnością umowy, ale kierował możliwością oszczędności, na skutek spłaty rat bezpośrednio w CHF.

Dziękujemy, że przeczytałaś/eś nasz artykuł do końca.

Bądź na bieżąco! Obserwuj nas w Wiadomościach Google. Wesprzyj nas poprzez polubienie udostępnienie tego artykułu na Facebook i platformie X (Twitter)